Chat en Twitter: de wereld aan je voeten

Geheime kamers

Chat is een intussen bekend en aanvaard medium. Toch heeft het iets geheimzinnig: werken met een nickname, spieken en rode oortjes halen in geheime chatrooms, halve en hele waarheden uitwisselen één op één, verliefd worden , maar bovenal mits goed gebruik is het ook zeer nuttig. Een afspraak op het laatste moment, een gedachtenwisseling right-in-time, het kan.

Het niveau haalt dikwijls niet de bodemlimiet die we in bibliotheken hanteren: onder-en bovengrens weet je wel en toch is het een nuttig medium voor wie er goed mee omgaat.

Zo kan je online alles te weten komen op je al dan niet urgente vraag via al@din.bibliotheek.nl, de persoonlijke vragendienst van de openbare bibliotheken in Nederland en chat je dan rechtstreeks met ‘de bibliothecaris van dienst’. Ook de rijksuniversiteit van Groningen of de universiteit van Leiden kan je bijvoorbeeld al chattend bereiken.Een eerstelijnsservice dus, maar ook ‘dust in the wind’ (zo vluchtig). Al@din lost dat dan weer mooi op met ‘de vraag van de week’, waarin bijvoorbeeld informatie wordt gegeven over ‘De Mexicaanse griep’. U, de gebruiker, stelt een voor iedereen nuttige vraag en de bibliotheek geeft het antwoord en iedereen kan meelezen. Slim gezien!

Maar ook is chatten een basisvoorziening geworden in de bibliotheken zelf. Bibliotheken leveren de hardware en de breedbandverbinding aan. Over wat en hoe er precies inhoudelijk wordt gecommuniceerd kunnen hele dissertaties over ‘netiquette’ worden gepubliceerd, het ontsnapt toch telkens aan onze controle. Bibliotheken dienen zich hier collectief over te beraden. In grootsteden zijn computerunits binnen bibliotheken vaak verzamelplaatsen voor hangjongeren. De meeste bibliotheken weten er uiteindelijk zeer goed mee om te gaan, maar het spanningveld tussen vrijheid van informatiegaring en -verspreiding en privacy is niet eenvoudig via een regelgeving te neutraliseren.

Chatrooms blijven vaak ‘Microsoft (Hush)rooms’ of kort ‘Mushrooms’, paddestoelen dus waar giftige exemplaren naast zeer voedzame floreren. De vraag is ‘herkent u ze op zicht’?

Bron foto:

http://www.freewebs.com/spikemcruffy/Trippy%20Shrooms%20%28Digital%20Blasphemy%29%281%29.jpg

Follow me

De idee van verleiden en verleid worden is niet nieuw. Volgende tekst uit 'Follow me' van Amanda Lear (was hij/zij vrouw of man?) zegt genoeg ... 'Unbelievable maybe You have a new identity. For a second of vanity I want to change your destiny. Unbelievable maybe. Follow me Follow me. I'll give you antything you want. Your wish is my command if you agree to follow me.'

Een beetje de idee van Twitter natuurlijk, just follow me .... en je wensen worden werkelijkheid. Dat kan (vaak) leiden tot platgetreden paden natuurlijk.

Het is anderzijds wel een uitstekende marketingtool voor bibliothecarissen. Wij verleiden de klant met het aanbieden van op maat gesneden informatielinks en het staat hem vrij ervan gebruik te maken.

En via Twitter maak je ook al snel reclame voor je uitbreidingsactiviteiten: lezingen, boekverkoop, wijzigingen in de bib (openingsuren, opstelling, aanschaf enz.), mogelijkheden legio.

En dan volgt uiteraard de terechte kritiek: ' the essence of Twitter is conversation. Libraries however tend to use it as a broacast mechanism'.

(http://www.infotoday.com/cilmag/may09/milstein.shtml)

Maar hoe schijnbaar ongelimiteerd het er op internet aan toe gaat, toch ligt er altijd een verbod op de loer.

Zie: 'Twitteren mag niet meer van Disney'.

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/film/1.619125

of: 'Politie laat Twitterbericht schrappen'

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/media/091015_Twiiter